🧾 Opis
Skala depresji Becka, tzw. Test BECKA – jest to skala samooceny i służy do przesiewowego rozpoznawania objawów depresji. To jest tylko narzędzie pomocnicze, nie zastępuje ono badania lekarskiego. Skala depresji Becka (ang. Beck Depression Inventory, BDI) została po raz pierwszy opublikowana w 1961 roku przez dr. Aarona T. Becka, psychiatrę, który jest uznawany za ojca terapii poznawczej. Narzędzie to zostało stworzone w celu mierzenia nasilenia depresji oraz jako narzędzie do badań przesiewowych w kierunku tej choroby. Skala depresji Becka znacząco zmieniła sposób, w jaki lekarze postrzegają depresję. Podczas gdy wcześniej specjaliści koncentrowali się głównie na psychodynamicznych aspektach tego stanu, skala Becka uwzględniała subiektywne uczucia zgłaszane przez pacjentów, kładąc nacisk na ich osobiste doświadczenia i objawy. Depresja może zostać zdiagnozowana jedynie przez lekarza. Ocena powinna dotyczyć samopoczucia w wybranym okresie czasu: ostatniego tygodnia lub ostatniego miesiąca (należy przy udzielaniu odpowiedzi stosować jednakową miarę czasu).
📊 Interpretacja
14 – 19 punktów
Lekkie nasilenie depresji
20 – 28 punktów
Umiarkowane nasilenie objawów depresyjnych
od 29 punktów
Duże nasilenie objawów depresyjnych
📚 Źródło
1. Beck, A. T., Ward, C. H., Mendelson, M., Mock, J., & Erbaugh, J. (1961). An inventory for measuring depression. Archives of General Psychiatry, 4, 561–571
2. Parnowski, T., Jernajczyk, W. (1977). Inwentarz Depresji Becka w ocenie nastroju osób zdrowych i chorych na choroby afektywne. Psychiatria Polska, t. XI, nr 4, 417- 421.